مقایسه رشد بقاء و تولید نهایی میگوی سفید هندی در سیستم پرورش تک گونه ای و توام با میگوی ببری سبز در منطقه تیاب هرمزگان

این پژوهش با هدف بررسی میزان رشد، بقاء و تولید نهایی میگوی سفید هندی در سیستم پرورش تک گونه ای و توام با میگوی ببری سبز اجرا شد. این طرح در مزرعه پرورش میگوی پرشیان پران واقع در منطقه تیاب جنوبی استان هرمزگان در سال 1382 انجام گرفت.  بدین منظور شش استخر 5/0 هکتاری از مزرعه انتخاب گردیده که در سه استخر آن پرورش تک گونه‌ای میگوی سفید هندی و در 3 استخر دیگر پرورش توام میگوی سفید هندی و ببری سبز انجام گردید. به طوری که استخرهای تحت تیمار، پس از آماده ‌سازی، آبگیری و غنی سازی گردیدند و ذخیره سازی بچه میگو در‌آنها بر اساس 18 قطعه در متر مربع  با سن پانزده روز(PL15) و در کشت توام نیز به همین صورت و  با نسبت 80 : 20 (20 درصد میگوی ببری سبز و 80 درصد میگوی سفید هندی) انجام گرفت. تغذیه بر اساس احتیاجات آن در مراحل مختلف سنی ، وزنی و شرایط محیطی  با استفاده از غذای کنسانتره وارداتی صورت گرفت. نمونه‌برداری از میگوها در طی دوره پرورش برای زیست سنجی و برآورد میانگین وزن و محاسبه جیره غذایی روزانه و ارزیابی مدیریت اعمال شده همزمان با اندازه‌گیری و ثبت برخی از پارامترهای محیطی آب هر 14-10 روز یکبار انجام شد. نتایـج نشـان داد کـه میانگین رشد وزنی میگوی سفید هندی در کشت توام، در برداشت نهایی به میزان 02/1 ± 51/13 گرم  و در کشت  تک گونه‌ای به میزان 34/0 ± 44/ 11 گرم بدست آمده که از میزان بالاتری برخوردار گردیده  که  آنالیز واریانس داده‌ها نیز اختلاف معنی‌داری در سطح  اعتماد 95 درصد نشان داده است (05/0 P<). میانگین میزان تولید نهایی میگوی سفید هندی در تیمار کشت توام و کشت تک‌ گونه‌ای به ترتیب به میزان 1042 و 1666 کیلوگرم در هکتار بدست آمد، همچنین بر اساس نتایج حاصله میانگین میزان بقاء در کشت تک گونه‌ای 81 درصـد و در کـشت تـوام 54 درصد بـدست آمـده که از لحاظ آماری اختلاف معنی‌دار بود (05/0 P<). این امر می تواند  ناشی از عدم بکارگیری غذای اختصاصی میگوی ببری سبز در کشت توام  باشد که علاوه بر خارج شدن غذا از دسترس میگو  و افزایش هزینه تولید منجر به ایجاد شرایط استرس زای محیطی گردیده که در نهایت موجب کاهش بقاء میگو شده است.